ویروس JC

پولیوما ویروس | JC virus

ویروس پولیومای انسانی 2 (Human polyomavirus 2) که معمولاً به عنوان ویروس JC یا ویروس John Cunningham virus شناخته می شود ، نوعی  ویروس پلیومای انسانی  (که قبلاً به نام  papovavirus شناخته می شد) می باشد که با میکروسکوپ الکترونی در سال 1965 شناسایی شده است. این ویروس بعد ها از کشت جدا سازی شد و با استفاده از دو حرف اول نام اولین بیمار (John Cunningham) که مبتلا به لکوانسفالوپاتی چند کانونی پیشرونده (PML)  بود ، نامگذاری شد.

عفونت مغزی در بیماران آلوده به JC

در افرادی که سیستم ایمنی بسیار ضعیفی دارند، این ویروس می تواند یک عفونت مغزی جدی به نام لکوانسفالوپاتی چند کانونی پیشرونده (PML) ایجاد کند.  PML  به پوشش خارجی سلول های عصبی شما آسیب می رساند. می تواند باعث ناتوانی دائمی شود و حتی می تواند کشنده باشد.

این ویروس فقط در موارد نقص ایمنی ، مانند ایدز یا در طول درمان با داروهای سرکوبگر سیستم ایمنی (مثلاً در بیماران پیوند عضو) باعث PML و سایر بیماری‌ها می‌شود.  Polyomaviridae خانواده ای از ویروس ها هستند که  میزبان طبیعی آن ها در درجه اول پستانداران و پرندگان هستند. از سال 2020 ، شش جنس و 117 گونه از این خانواده ویروسی شناسایی شده است. 14 گونه از اعضای این خانواده ویروسی انسان را آلوده می کنند ، در حالی که گونه های دیگر مانند SV40 یا Simian Virus 40 به میزان کمتری در انسان شناسایی شده است. پولیوماویروس ها به طور گسترده در مهره داران توزیع می شوند. از میزبان های شناخته شده پلیوماویروس ها می توان به انسان ، میمون ، گاو ، خرگوش ، موش ، همستر، موش صحرای و طوطی اشاره کرد. اکثر این ویروس ها در اکثر جمعیت های انسانی مورد مطالعه ، بسیار شایع و به طور معمول بدون علامت هستند. ویروس BK با نفروپاتی در بیماران پیوند کلیه و پیوند عضو غیرکلیوی ، ویروس JC با لوکوآنسفالوپاتی چند کانونی پیشرونده (PML)  و ویروس سلول مرکل (Merkel cell virus) با سرطان سلول مرکل همراه است. پلیوماویروس 2 انسانی می تواند از سد خونی مغزی به سیستم عصبی مرکزی عبور کند ، جایی که الیگودندروسیت ها (oligodendrocytes) و آستروسیت ها (astrocytes) را احتمالاً از طریق گیرنده سروتونین 5-HT2A آلوده می کند. DNA  پولیوماویروس 2 انسانی را می توان هم در بافت مغزی غیر مبتلا به PML و هم در بافت مغزی متاثر از PML شناسایی کرد.

عفونت اولیه با ویروس JC

لکوانسفالوپاتی چند کانونی پیشرونده (PML) یک اختلال دمیلینه کننده (demyelinating) نادر و اغلب کشنده ناشی از ویروسJC  است. مشخص شده است که PML در بیمارانی که سیستم ایمنی بدن آن ها به دلیل ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) سرکوب شده است ، ایجاد می شود. ویروس JC یک ویروس بدون پوشش حاوی DNA  دو رشته ای می باشد.  این ویروس در جمعیت های انسانی ، همه جا وجود دارد و در 50 تا 80 درصد بزرگسالان از نظر سرولوژیکی گزارش شده است. تصور می شود که عفونت اولیه با ویروس JC ، بدون هیچ گونه علامت بالینی در دوران کودکی رخ می دهد (زمانی که ویروس  باعث عفونت مداوم در کلیه و مجاری ادراری می گردد). سپس ویروس JC  در بافت هایی مانند طحال ، لوزه ها و مغز استخوان به صورت نهفته باقی می ماند و بعد ها تحت شرایط سرکوب سیستم ایمنی بدن immunosuppression ) ، JCV ) دوباره فعال شده و به ‌طور لیتیکی(lytically) ایجاد عفونت می‌کند.

محل اولیه عفونت ممکن است لوزه ها یا احتمالاً دستگاه گوارش باشد. سپس ویروس در دستگاه گوارش به صورت نهفته باقی می‌ماند و همچنین می‌تواند سلول‌های اپیتلیال لوله‌ ای در کلیه‌ها را آلوده کند و در آن جا به تکثیر خود ادامه می‌دهد. در نهایت ذرات ویروس در ادرار ریخته می شود و ادرار فرد مبتلا به عنوان نمونه مناسب جهت انجام تست های تشخیصی مورد استفاده قرار می گیرد. علاوه بر این ، مطالعات اخیر نشان می دهد که این ویروس ممکن است به طور پنهان ، مایع منی انسان و همچنین بافت پرزهای کوریونی را آلوده کند. همچنین آنتی بادی های سرمی علیه پلیوماویروس انسانی 2 در زنان مبتلا به سقط جنین خود به خود و در زنانی که تحت وقفه داوطلبانه بارداری قرار گرفته اند ، یافت شده است.

Human polyomavirus 2 (پولیوماویروس انسانی 2) که در سیستم عصبی مرکزی بیماران PML یافت می شود تقریباً همیشه ، تفاوت هایی در توالی پروموتر با پلیوماویروس انسانی 2  که در افراد سالم یافت می شود ، دارد. برخی از فاکتورهای رونویسی موجود در توالی های پروموتر اولیه پلیوماویروس انسانی 2 ، می توانند گردش و تکثیر ویروسی را القا کنند که در نهایت منجر به PML  می شود. پلیوماویروس 2 انسانی لایه سلولی گرانول مخچه را آلوده می کند ، در حالی که الیاف پورکنژ را حفظ می کند و در نهایت باعث آتروفی شدید مخچه می شود. این سندرم  نورونوپاتی لایه سلولی گرانول JCV یا (JCV granule cell layer  neuronopathy) نامیده می شود و با یک عفونت مولد و لیتیک توسط یک نوع JC ، با جهش در ناحیه کد کننده VP1 مشخص می شود.

عوامل ریسک عفونت به ویروس پولیوما انسانی

در حال حاضر، ما نمی دانیم که چرا برخی از افراد مبتلا به ویروس JC به PML مبتلا می شوند و برخی دیگر به PML مبتلا نمی شوند. اگرچه سیگار یک عامل خطر برای سایر عفونت های ویروسی و باکتریایی می باشد ، به نظر نمی رسد که بر روی ویروس JC تأثیر گذار باشد. این احتمال وجود دارد که سن ، ساختار ژنتیکی و عملکرد سیستم ایمنی شما بر خطر ابتلا به PML تأثیر بگذارد ، اما تحقیقات برای تأیید این موضوع در حال انجام است.

به نظر می رسد پولیوماویروس 2 انسانی به دلیل عفونت نورون های هرمی قشری (CPN) و آستروسیت ها ، واسطه انسفالوپاتی می باشد. تجزیه و تحلیل نوع JCV CPN ، تفاوت هایی را با JCV GCN نشان می دهد. از جمله اینکه ، هیچ جهشی در منطقه کد کننده VP1 یافت نشده است. با این حال ، حذف 143 جفت باز در آگنوژن شناسایی شده است ، که برای یک پپتید کوتاه 10-اسید آمینه ، کد گذاری می کند ، که اعتقاد بر این است که واسطه گرایش CPN است. علاوه بر این ، تجزیه و تحلیل محلی سازی درون سلولی ویریون های JC CPN در هسته ، سیتوپلاسم و آکسون ها نشان می دهد که ، ویروس ممکن است از طریق آکسون ها برای افزایش عفونت زایی حرکت کند. پلیوماویروس 2 انسانی همچنین ممکن است عامل ایجاد مننژیت آسپتیک (JCVM) باشد ، زیرا پلیوماویروس انسانی 2 تنها پاتوژن شناسایی شده در CSF برخی از بیماران مبتلا به مننژیت بوده است. تجزیه و تحلیل نوع JCVM مناطق تنظیمی شبیه کهن الگو را بدون جهش در توالی های کد گذاری نشان می دهد. مکانیسم‌های مولکولی دقیقی که میانجی‌گر تروپیسم مننژال پلیوماویروس انسانی 2 هستند ، هنوز یافت نشده است.

علایم عفونت به ویروس JC

از جمله علایم ابتلا به ویروس JC می توان به موارد زیراشاره کرد:

ضعف ، دست و پا چلفتی شدن ، به سختی فکر کردن ، مشکل در صحبت کردن یا ناتوانی در صحبت کردن ، مشکلات جدید بینایی یا از دست دادن بینایی ، از دست دادن احساس یا مشکل در حرکت اندام ، علائم شبه زوال عقل و تغییرات شخصیتی ، تشنج و سردرد (در افراد مبتلا به HIV/AIDS شایع تر است).

درمان‌هایی که سیستم ایمنی شما را قوی‌تر می‌کنند ممکن است برای کمک به بدن در مبارزه با عفونت استفاده شوند.

ویروس JC چگونه تشخیص داده می شود؟

تشخیص اولیه PML بر ترکیبی از یافته‌های بالینی و تصویربرداری عصبی متکی است. چند راه وجود دارد که می توانند ویروس JC و PML را تشخیص دهند، از آزمایش خون گرفته تا بیوپسی مغز.

پزشک شما ممکن است نمونه ای از بافت شما را زیر میکروسکوپ ببیند یا خون شما را برای علائمی که بدن شما در حال مبارزه با عفونت است بررسی کند. پزشک شما می‌تواند آزمایش خون خاصی را برای بررسی وجود آنتی‌بادی‌های ویروس JC  بخواهد انجام دهید.

اگر آزمایش نشان داد که ویروس در بدن شما وجود دارد، به این معنی نیست که قطعاً به PML مبتلا خواهید شد. پزشک، شما را برای علائم بیماری یا هر عامل دیگری که می تواند خطر شما را افزایش دهد، مانند داروی جدیدی که مصرف می کنید، تحت نظر خواهد داشت.

اگر پزشک شما فکر کند که ممکن است PML داشته باشید، به شما می گوید به MRI (تصویربرداری رزونانس مغناطیسی) نیاز دارید. این روش از امواج رادیویی برای ایجاد تصاویر دقیق و جستجوی الگوهای خاصی در بافت مغز شما استفاده می کند.

در بیشتر موارد PML، تظاهرات بالینی و رادیوگرافی، ترکیبی از یک تشخیص احتمالی را پشتیبانی می کند. با این حال، تایید تشخیص بسیار ارزشمند است. با این حال، تایید تشخیص بسیار ارزشمند است. مطمئناً برای موارد غیر معمول و حتی برای موارد معمولی، تأیید به پزشکان اجازه می دهد تا درمان های ضد رتروویرووسی ( ART) را به سرعت و با اطمینان شروع کنند و دیگر نیاز به بررسی مجدد تشخیص در صورت ادامه پیشرفت بیماری وجود نخواهد داشت.

تست PCR  در تشخیص عفونت ویروس JC

اولین قدم معمول در تایید تشخیص، آزمایش مایع مغزی نخاعی (CSF) توسط واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) برای وجود DNA JCV است. بنابراین در مرحله بعد،  جهت تایید، پزشک شما ممکن است بخواهد نمونه گیری از ستون فقرات را انجام دهد. آنها از یک سوزن برای برداشتن مایع نخاعی از کمر شما استفاده می کنند. اگر ویروس JC در این مایع باشد، PML دارید.

این سنجش در تقریباً 70 تا 90 درصد بیمارانی که ART مصرف نمی‌کنند مثبت است، که برای آنها یک نتیجه مثبت را می‌توان تشخیصی در زمینه بالینی مناسب در نظر گرفت. JC ممکن است در CSF کمتر از 60 درصد از بیماران تحت درمان با ART قابل تشخیص باشد. در بیمارانی که ART مصرف نمی کنند، تعداد کپی های DNA JCV می تواند اطلاعات بیشتری را برای پیش آگهی به ما بدهد،  اگرچه رابطه بین تعداد نسخه و پیش آگهی در بیمارانی که ART مصرف می کنند کمتر واضح است.

در برخی موارد، بیوپسی مغز برای ایجاد تشخیص مورد نیاز است. PML را معمولاً می‌توان با سیتوپاتولوژی بافتی مشخص کرد.

بررسی بافت‌شناسیِ بافت بیوپسی مغز ممکن است تغییرات پاتولوژیک مشخصی را که عمدتاً در الیگودندروسیت‌ها و آستروسیت‌ها موضعی هستند ، نشان دهد.

بطور کل تشخیص DNA JCV توسط PCR (ژن هدف ، آنتی ژن T بزرگ) در نمونه های مایع مغزی نخاعی بیماران مشکوک به عفونت PML ، جایگزین نیاز به بافت بیوپسی برای تشخیص آزمایشگاهی شده است. یکی از دقیق ترین و حساس ترین روش های شناسایی ویروس JC انجام تست Real Time PCR می باشد. با کمک کیت استخراج DNA از خون، که توسط  شرکت یکتا تجهیز آزما ( نمایندگی رسمی Favorgen تایوان ) ارائه می شود ، قادر به استخراج DNA ویروس JC  از نمونه های خونی و ادرار خواهید بود. همچنین ، در صورتی که نمونه مورد نظر جهت آزمایش ، بافت پیوندی بیوپسی شده باشد ، با استفاده از کیت استخراج DNA از بافت ، قادر به استخراج DNA ویروس JC از بافت مورد نظر خواهید بود.

در صورتی که نمونه مورد نظر ، مایعات عاری از سلول مثل سرم ، پلاسما و … باشد ، با استفاده از کیت استخراج وایرال DNA / RNA ، قادر به استخراج DNA ویروس JC خواهید بود.